Wel, beste kijkers / lezers, morgenvroeg naar Rome. Dit keer niet met een groep. Maar in mijn eentje. Een vakantie. Maar een paar dagen. Tot vrijdag 2 september. Dwalen door Rome. Heerlijk met goed weer. Maar niet niksen. Ik heb voor mezelf een programma opgesteld. Klinkt heftig maar dat is het niet, hoor. Ik wil graag een paar dingen gaan bekijken. Zoals La Chiesa Costanza. De kerk en het mausoleum van Constantia, de dochter van keizer Constantijn de Grote. Moet je in de 1e helft van de 4e eeuw na Christus plaatsen. Dat kerkje ligt wat buiten het oude centrum. Een klein 8-hoekig kerkje, vaak gebruikt voor huwelijksplechtigheden.
Een jaar of twee geleden was ik er ook. Toen stond een huwelijksmis op het punt om te beginnen. Paar klerenkasten met grote zonnebrillen op, in een te net en te strak pak en een moeilijke blik stonden naar het niets te kijken, waakzaam of elk moment de hemel op hun pet kon vallen. Ben toen wat terug om de hoek in de schaduw gaan zitten. Kon toch niet brutaal in die kerk als een toerist gaan rondkijken als een trouwerij plaatsvond, nietwaar? Zat nog maar net of er kwamen weer 3 feestgangers langs. Een oudere man en weer 2 klerenkasten, hard pratend. Kennelijk wisten ze niet waar de meeting met God was georganiseerd, want ze keken zoekend om zich heen. En toen kregen ze mij in het vizier. Ik in korte broek, rugzak, boek, duidelijk een toerist. Hoe zou zo’n buitenlandse sukkel dat achteraf kerkje nu kunnen weten? Maar toch durfde de oudere man het aan. Waarom ook niet? Hij had tenslotte 2 klerenkasten en ik maar een rugzak en een boek. En dan ook nog in het Italiaans: “Dove e la chiesa?” klonk het bars. “A sinistra!” was mijn pronte antwoord. Zonder zich over dit welluidende antwoord te verbazen volgden zij mijn instructies op en sloegen linksaf. Op weg naar de huwelijksplechtigheid. Op weg naar een afspraak met God. Zouden ze tegen Hem ook zo bars zijn? Ach, God heeft soms bijzondere kostgangers.
Naar de inhoud springen
