Een nazomermiddag. Half 6. Op het Piazza della Rotonda schijnt een zacht zonnetje. 26 graden. Terrassen zitten vol, mensen van alle kleuren en gezindten komen en gaan. Centraal staat het Pantheon, de oude tempel van “alle goden”. Een melodramatische gitaar klinkt warm met “time after time” waarmee onder andere Cindy Lauper furore maakte. Een wat grijzende , magere speler laat zo’n vingers soepel over de snaren glijden. Iets in zijn bebrilde gezicht voorspelt onheil. Ook al gaat hij intens op in de warme muziek, zijn blik is stuurs. Wat wolken trekken voor de zon. Een nieuwe artiest meldt zich met een hoog opgestapelde steekwagen. Wat woorden en gebaren worden gewisseld. Op horloges gewezen. Cindy komt voor de ogen en oren van de mensen en alle goden tot een abrupt einde. Beide kunstenaars lopen naar een van de vele politiewagens, 4 witte, een donkerblauwe ME overval auto en een groene jeep. De goden worden goed bewaakt hier. Niet nodig, want die kunnen best voor zichzelf zorgen. Er wordt geruzied, veel gebaren, zo gaat dat in een zuidelijk land. Ik tel 10 dienders in 5 verschillende uniformen. Zie ook 2 europese versies van Kalashnikovs. Dan moet het zo opgelost zijn zou je denken. Nee, een nieuwe auto met zwaailicht maar zonder uniform stapt samen met zijn mobieltje uit. Begint officiële papieren van de straatmuzikanten te controleren. Ondertussen blijft hij ook met zijn mobieltje spreken. Documenten gaan terug naar de rechtmatige eigenaren. Er wordt weer veel gewezen en gepraat. Het publiek staat vragend te klappen maar is machteloos. Uniformloos beslist, terwijl de 10 Uniformen schouder ophalend verder figureren. De kunstenaars pakken in en gaan ieder huns weegs. Mopperend en mokkend. De zon komt weer tevoorschijn. De muziek is weg. De goden kijken toe. Iedereen heeft verloren. Het had zo gezellig kunnen zijn. Voor het Pantheon. Een mooie nazomermiddag. Nou ja, iets minder mooi.