Een studiereis. En een regenachtige novembermaand. Normaal alleen door Rome dolen. Vertrouwde kerken in, gebouwen uit, musea doorstruinen. Maar ook naar nieuwe gebouwen, parken en musea. Op ontdekkingsreis. Als Captain Kirk van starship Enterprise: “to go boldly where no man has gone before”. Dit keer was “Captain Kirk” niet alleen. Hij had een reisgenote. Een heel goede vriendin. Gezellig en aangenaam gezelschap. En niet in de laatste plaats vanwege haar gevoel voor droge humor. Een echte nuchtere Achterhoekse. Altijd in voor practical jokes en rake opmerkingen. Never a dull moment met haar. En dat bleek ook weer op deze reis. Het olifantje van Minerva had ze al geïmiteerd. En stapels broodjes in een bakkers vitrine gefotografeerd om nog dagenlang na te kwijlen bij deze foto.
Zo kwamen Captain Kirk en zijn metgezellin bij de Santa Maria in Ara Coeli. Een prachtige oude Franciscaner kerk op de heuvel van het Capitool. Opgetrokken uit restanten van oude tempels uit de klassieke oudheid, zoals die van Juno Moneta. Allemaal verschillende, antieke zuilen die het middenschip scheiden van de zijbeuken. En uiteraard met de bekende Bambino uit olijfhout. Deze Mariakerk is erg geliefd bij bruidsparen. Veel huwelijksvoltrekkingen dus. En daar was een zanger zich aan het voorbereiden op mogelijk een daarvan. Op de hoge preekstoel stond de Aziatische tenor prachtig Mozart te vertolken. Het Laudate Dominus galmde samen met het orgel door de kerk en de Oudheid. Een stroom gouden noten twinkelde als sterrenstof. Niet goed genoeg. Een nerveus gebarende tweede Aziaat in de kerk brak het hemelse geluid abrupt af. Gedwee klom onze tenor naar beneden. Onverstaanbaar kreeg hij op zijn falie. Geslagen klom hij weer omhoog. Het orgel zette in. En het hemelse geluid lokte opnieuw de Heer. Weer niet goed genoeg. Hoogst geïrriteerd werd de brave zanger naar beneden gesommeerd. Zo ging het maar door. Onze tenor werd telkens kleiner. Wij snapten er niets van. Het klonk telkens toch geweldig, prachtig? Mozart zou deze vertolking zeker ook goedgekeurd hebben. Kirk en companion hadden met de tenor te doen. Een stoutmoedig plan drong zich aan hen op. Kort overleg en “witte rook”. Een mentale reddingsactie moest het worden. Daar stonden ze, big smile en onschuldig de handen op de rug. Met geduldige belangstelling bleven ze wachten op een hernieuwde maar bij voorbaat toch al afgekeurde poging. Onze aziatische dwerg strompelde deemoedig weer de preekstoel trap op. Het orgel klonk en de hemel opende zich andermaal. Ook nu werd hij door Aziaat 2 wild gebarend onderbroken. Meteen barstten de samenzweerders los in een enthousiast applaus. Scandeerden “Bravissimo, ancora, ancora!!!” Aziaat 2 werd nog ziedender dan hij al was. Tierend en gebarend naar het sabotage duo. Maar de zingende dwerg groeide zienderogen. Glimlachte gelukzalig, handen gevouwen, dankbare blik omhoog. Voldoening, toch nog goedkeuring. Tja, niet van Mozart. En helemaal al niet van zijn ziedende coach. Maar van twee rugzaktoeristen op gymschoenen. Die nu gniffelend de kerk uitslopen. Een als door de hemel gezonden duo. De hemel zij dank! Laudate Dominus! Prijs de Heer!
Naar de inhoud springen
