Ik wandel door Rome. Mij bekend, vertrouwd. Mijn eerste avond van een zoveelste reis. Een mooie warme juni avond. Op zoek naar een restaurantje met een rustig hoekje. Dan kan ik dit schrijven. Tja, Rome is als een femme fatale. Net als haar beschemgodin Roma. Ik zie haar aan mijn geestesoog voorbij komen. Ze is soms wat rommelig. Laat van alles slingeren. Heeft soms wat minder mooie, scherpe randjes. Ze toont ook pit, venijn, niet kwaad bedoelend. Kan soms overweldigend en benauwend druk zijn. Maar je vergeeft het haar meteen. Vanwege zoveel moois. De zwierige grandeur van de Spaanse Trappen. Het statige van de Sint Pieter. Moederlijke zorg van de Santa Maria Maggiore. Het warm gezellige Piazza Navona. De kracht van het indrukwekkende Colosseum. Maar ook de intimiteit van Campo de Fiori. De onweerstaanbare verleidelijkheid van Villa Borghese en haar park. De sexy vrouwelijkheid van haar gebogen straatjes in het oude centrum. En de ronde vrouwelijke vormen van de meanderende Tiber. De vurige passie waarmee het water in de Trevi fontein spat. En nog veel meer onverwachte momenten. Ook voor mij. Na al die jaren nog die ik al bij haar ben. Met haar vertrouwd, getrouwd. Ze vult je leven. Geeft je inhoud en vervulling. Maar ook altijd overwacht nieuwe dingen. Je drinkt van haar. Verdrinkt in haar. Ze verteert je, in haar vuur. En zij redt je altijd en opnieuw. Never a dull moment. Niet met haar. Tja, zo is Rome, Roma. Een femme fatale. Mijn femme fatale. Mijn vrouw. Een warme traan op mijn wang. Nostalgie, altijd weer nieuw. Een mooie juni avond bij ondergaande zon.
met dank aan Käthy