Een zomerse ochtend in het park Vittorio Emmanuele II. Heerlijk toeven in de schaduw op een bankje. Ondanks het hout toch comfortabel door de vloeiende vorm. Een groene long in het drukke Rome. De frisheid van de vroege ochtend is opgetrokken. Ik heb een interessante toeschouwersplaats. Een waar observatorium. Zie veel voorbijtrekken. Een voortdurend komen en gaan. Veel passanten en zitters. Opvallende. Een roodharige huisvrouw met een felgroene sleurtas op wielen. De kleurcombinatie vloekt, zelfs in mijn weinig modegevoelige ogen. Wederzijds bepakt met modetassen. Ben benieuwd hoe hard er in die tassen wordt gevloekt. Dan het gezin Schommel en Slungel. Vrouw Schommel komt door de ingang voorop aangewaggeld. Schommel wil paraderen maar haar omvang staat dat niet toe. Haar lange magere man Slungel duwt een buggy achter haar aan. Slungelig natuurlijk. Lege buggy. Nummer drie in deze optocht is Dreinertje, de eigenlijke inhoud van de buggy. Een driejarige jammerende peuter met zwarte krulletjes. Loopt verveeld door de perken, schopt tegen een haagje. Is vooral aan het jengelen. Optocht Schommel en co trekt verder. Een witte hoed en witte colbert lopen met haastige pas mijn gezichtsveld binnen. Aktentas onder de arm. Even snel is Withoedje weer aan mijn oog onttrokken. Een lange donkere jongeman beent atletisch naar een bankje naast mij. Gaat zitten. Neger, maar ik wil dat denigrerende woord eigenlijk niet in de mond of pen nemen. Schuin achter hem volgt een erg jong donker meisje. Knap en zich bewust van haar billen. Die betoveren je, als ze loopt. Althans als je man bent. En misschien een enkele vrouw. Ik prijs de jongeman gelukkig. Zijn blik verraadt dat hij vaak betoverd is. Maar hij kan het handlen. Hij is atletisch. Een italiaanse studente hobbelt op een fiets traag door een grasperk. Valt net niet om. Fietsstand op automaat. Druk kwebbelend in een mobieltje. Haar hoofd bij de ander, niet bij haar fiets. Bijna tegen een prullenbak. Ook een fietsautomaat is maar een mens. Tja, hij wist tenslotte ook het pad niet te vinden. Mijn zomerse ochtend in Emmanuele II loopt ten einde. De optocht bij lange niet. Een permanente voorstelling waar ik zeker weer naar kom kijken. Een paar uurtjes smullen. Als toeschouwer. Vanuit mijn observatorium, mijn houten bankje. Comfortabel. Eerste rang.