Zondagochtend, 28 oktober 2018. De 30e zondag van het kerkelijk jaar vertelt mijn misboekje mij. Ik zit op mijn stekje onder de preekstoel in de Sint Petruskerk van Boxtel. Volg de H. Mis waarin mijn vriendin als lector met regelmaat enkele lezingen voor haar rekening neemt. De pastoor Jacques – een zeer geliefd en wat mij betreft een waarlijk onvolprezen vertegenwoordiger van het geloof – hoor ik uit het evangelie van Marcus lezen. Het gaat over “zien”. Niet in letterlijke maar in overdrachtelijke zin. In de betekenis van “het licht zien”. De blinde bedelaar Bartimeus die Jezus smeekt hem weer te laten zien. Het antwoord van Jezus voert mij onverbiddelijk naar Rome teug. “Ga, uw geloof heeft u genezen”, draagt de pastoor de woorden van Jezus voor. Ik reis een maand in de tijd en 1.600 km naar het zuiden terug. Op een zonovergoten septemberavond staan we op het intieme pleintje voor de Santa Maria in Trastevere. Ik leg het kleurrijke mozaïek tegen de façade van deze oeroude kerk uit. De parabel van de tien maagden die uitgenodigd waren op de bruiloft op voorwaarde dat ze een brandende olielamp mee zouden brengen. Vijf verstandigen doen dat, maar de vijf anderen niet. Deze “dwaze maagden” hebben dus niet het licht gezien om voldoende ontvankelijk voor het geloof te zijn. Ook “zien”. Hetzelfde.
Na mijn uitleg bezoeken we de kerk, het huis van God. De H. Mis staat op het punt te beginnen. We besluiten deze te volgen. Een kleine, donkere priester, van Indiase afkomst lijkt het wel, betreedt het altaar. Caspar, een van de Wijzen uit het Oosten, is vroeg dit jaar. Of laat, het is maar hoe je het bekijkt. We nemen een misboekje. Italiaans, maar ook Latijn. Ik kan beide op de voet volgen. Mijn uren op school en in het huis van God betalen zich af. De liturgie voltrekt zich hier precies zoals in Nederlandse kerken. Dat was mij natuurlijk bekend maar het frappeert als je het aan den lijve meemaakt. Hetzelfde. Opnieuw.
Wonderlijk. Ik ben geen uitbundig praktizerend gelovige. Maar ben wel door deze gelijkenis getroffen. Ook ik zie. Misschien niet het licht. Of misschien toch goed voor een klein beetje. Dank, Wijze Caspar en dank, mijn geliefde Boxtelse pastoor Jacques. Zonder elkaar te kennen toch dezelfde boodschap. Zien. Hetzelfde.
Naar de inhoud springen
