Zondag in Rome en september op zijn best. Het was die dag de bedoeling dat we een studietocht te voet zouden ondernemen. Vanuit ons hotel vlakbij de Santa Maria Maggiore naar het Vaticaan. En van daaruit naar de Monte Mario waar het uiteindelijke doel was gelegen: Villa Madama. Ooit het trotse buitenverblijf van pausen zoals Clemens VII en – zelfs door vererving – van oude internationale vorstelijken en aanzienlijken. Deze villa was het toefje slagroom op de taart die we de Engelenburcht noemen. Opgetogen vertelde mijn vriendin mij wat ze allemaal had opgegraven aan informatie rondom dit oude bastion. Een vogelvlucht over bijna 2.000 jaar geschiedenis. En Villa Madama paste op haar wijze in dat plaatje. Eerstvolgende deelnemers aan onze reizen zouden niets tekort komen aan haar verhaal. Na het verlaten van Porta Angelica bij de Vaticaanse Colonnade liepen we in bijna één rechte lijn naar het noorden, richting Olympisch Stadion. Een kilometer of 5. Hoe verder we kwamen hoe meer Rome zich van haar buitenwijk-zijde liet zien. En aan de voet van de Monte Mario een zijweg links omhoog, langs vergane glorie en verwilderde tuinen. Na ruim 500 meter een bocht en … een grote groene poort. En niet een kleintje. Een volledig metalen monster, wel 5 meter hoog, met prikkeldraad en 6 camera’s die alle dode hoeken van elkaar overnamen. Ongetwijfeld erachter een tankgracht, mitrailleurnesten en afweergeschut. En binnen twee minuten luchtsteun. Ik was al aan het kijken hoe in vredesnaam iemand het lef zou kunnen hebben hier binnen te dringen. Een werkelijk risicovolle klimpartij met grote kans om afgeknald te worden. Ik zou een achterom weg nemen. Maar goed. Naast de grote groene metalen “tankdeur” een kleine loopdeur. Zwaar uitgevoerd zodat zelfs Fort Knox er jaloers op kon zijn. Bij elkaar een vriendelijk tafereeltje. Madama liet zich van haar meest gastvrije zijde zien. Not really.
Wij begrepen dat Madama tegenwoordig gebruikt werd voor de ontvangst van de Trumps en staatshoofden van deze wereld. En GoogleMaps liet iets verderop achter deze groene Madama-deur een gebouw zien met de zangerige Italiaanse naam “Ministero degli Affari Esteri”. Vertaald Ministerie van Buitenlandse Zaken. Ja, en toen gingen we die buitengewoon ongastvrije tuindeur wel beter begrijpen. Vroeger waren pausen bijna nooit geliefd en altijd gevreesd. Die moesten zich toen al op allerlei wijzen beschermen tegen opstandige onderdanen. Dat is heden ten dage niet anders met de Trumps. En onze grote groene Madama-deur helpt daar enorm bij.
We overlegden even of we zouden aanbellen om op de koffie te komen. En meteen ook maar appelgebak bestellen. Veel kans gaven we onszelf niet. We liepen maar weer terug. Teleurgesteld in Madama’s gastvrijheid. Om de bocht gekomen kwam ons een oud autootje tegemoet. Beslist ook niet op de koffie. Maar de bestuurster wist dat zelf nog niet. Keek zelfverzekerd. Vol vertrouwen. Wij keken haar met een brede smile aan. Als om haar succes toe te wensen. Ze snapte het niet. Na nog geen minuut kwam ze weer terug. Omgekeerd. En we stonden nog steeds daar, met diezelfde brede smile. Tja er kwam nu wel een brede smile terug. Nu snapte ze het wel. Ach, waar is de tijd gebleven, dat je gastvrij bij Madama’s op de koffie werd onthaald. Nu staan er camera’s naar je te koekeloeren. Geen koffie. En helemaal al geen gebak. Dan maar weer terug naar de Bewoonde Wereld van Rome. Het Vaticaan en de Engelenburcht. Die heeft ook een grote groene deur, maar geen 6 camera’s. Wel koffie met appelgebak.
Naar de inhoud springen
