Eind 2021. Een jaar staat op het punt zich te sluiten. Een melancholisch moment waarop velen het achter hen liggende jaar overzien. Overdenken. Met vreugde, weemoed of “gauw dicht doen en nooit meer openmaken”. Als een slecht boek. 2021 maakt grote kans tot deze laatste categorie te gaan behoren. Zo evaluerend denk ik onvermijdelijk aan een groepsreis die enkele jaren eerder de Vaticaanse Musea aandeed. We liepen door vele zalen, schatkamers vol kunst. Koning Kroisos kon jaloers op de pausen zijn. Wat een immense verzameling! Sommigen ergeren zich aan deze rijkdom. Ik bewonder de kunst. Niet meer, niet minder. En zo dwalend lopen we langs “Le Penseur” van Rodin. Althans, een bescheiden afgietsel van het beroemde kunstwerk uit 1881. Bescheidener van formaat. Geen 1.89 meter hoge, naar voren leunende man. Het moest in Parijs een onderdeel vormen van een monumentale bronzen poort voor een toekomstig museum voor Decoratieve Kunsten. Deze Porte de l’Enfer (Poort van de Hel) was afgeleid van de Divina Commedia van Dante, hoor ik mezelf kakelen. De groep hangt aan mijn lippen. Ik zwijg en zink weg in gepeins. Zie Dante zitten. Het vleesgeworden denken. Overdenken. Half hangend, half zittend. Ik houd het op zitten. En het is een lange zit. Vanaf 1881. Al 140 jaar. En Dante is er nog steeds niet uit. Maar ja, wie wel? De afgelopen twee jaar weet de hele wereld het niet meer. De ene groteske maatregel tuimelt over de andere. En niets lijkt te helpen. Koningin Corona’s ijzeren greep is onverbiddelijk. Dan maar blijven zitten en doordenken. Doorzitten dus. In dubbele betekenis. En dat doet onze Dante. Doordenken en uitdenken. Voor de hellepoort. En wij kunnen ook niet anders. Hopelijk wordt ons doorzitten uitzitten en niet erdoor zitten.